از یاد رفته ها

از رنج تحمیلی ، از این تلمباریه غم ناخواسته پناه بر سکوت ... از یاد رفته ها...

خودمو گم کردم ، پیداش نمیکنم . دور شدم ازش و هر بار با مرور شعری ، شنیدن آهنگی از سال‌های دور یا هم صحبتی با غریبه هایی آشنا نشونه هایی از خود گم شده ام رو که پیدا میکنم عجیب و غریب سردرگم میشم . خودم که از انجامش عاجزم کسی هم نیست پیدام کنه ...

از یاد رفته ها...

برای اشکهام که همیشه تنها بودیم با هم ... از یاد رفته ها...

دقیقا همین هفته پیش بود ، خیلی خسته بودم ، با خواهرم شوخی میکردم و گفتم : ما که تو زندگیمون نئشه بازی و عرق و سیگار و مشروب و از این دست چیزا تجربه نکردیم که جنس خلاصی و رهایی و سرخوشی های این مدلی رو بشناسیم ولی اسپکتورانت و دیفن هیدرامینو خوردیم دلم یه نئشنگی با اسپکتورانتو میخواد خستگی از تنم بره .و الان از شدت آبریزش بینی و سر درد و تب و گلو درد هیچ اسپکتورانت و استامینوفنی حالمو خوب نکرد ، خدا همیشه تو برآورد کردن ارزوها و خواسته ها یه کد و دستورالعمل رو متفاوت میزنه ... از یاد رفته ها...ادامه مطلب

خالی ام . همه باورها تو وجودم ته کشیده . قبل تر ها با همه اتفاق ها تندی ها و تلخی ها ، در برابر غیر ممکن ترین های روزگار ته دلم ، تو تاریک ترین گوشه های ذهنم همیشه روشنی و امید بود . این روزها سراشیبی و سربالایی خاصی ندارم ولی خالی ام ، همه وجودمو خلا گرفته ..

از یاد رفته ها...

شرف عدالت

آزادی

ایمان امید ..
یک وقت هایی هست اینقدر غریبی دست میدهد که احساس میکنی حتی همه واژه ها هم نمیتوانند وصف کننده احوالات باشند ، آرام و قرار به دل ها بیاورند ، به این سر حد که برسی بی نیاز میشوی از واژه ها فقط نگاه میکنی . شاید از پس این نظاره گر بودن ها انقلابی ، انفجاری ...

از یاد رفته ها...

قبول کن این سهم بزرگ ما از دلتنگی عادلانه نبود و نیست همین که قبول کنی شاید فراموشی ات بخشیده شود کفر نمیکنم ، فقط دلتنگم ... از یاد رفته ها...

برای از تو نوشتن ناتوان و رنجورم ، کاش زبان موسیقی را می‌دانستم تا دردهایت را ، تنهایی ات را ، رنج سالهای زندگی و کوچ ناگهانه ات را به نت های بی مانندی مبدل میکردم که بماند تا همیشه ی این روزگار ، این روزگار نامراد ...

از یاد رفته ها...

برای بار هزارم خطا کار و مقصر بود و دستش رو شده بود . همسرش اینبار به سیم آخر زده بود و می‌خواست همه چیز را تمام کند . تعریف می‌کرد که از ترس ، شب تا صبح نماز می‌خواند و گریه می‌کند و دائما آیه ( افوض امری الی الله ... ) را تکرار می‌کند تا شاید او را ببخشم . به عدالت روزگار اطمینان داشتم که اینبار شر آدم نا اهل از سر کنده میشود و اینبار برای بار هزارم هم به من ثابت شد خدای آدمهای خطاکار یاری کننده شان هم هست . به وقت لو رفتن و مجازات شدن چنان می رهاندشان که تو شک میکنی آیا خدا یکی بود و عادل بود یا چه شد . و اینبار هم ملخک خاطی جست و گریخت . به خدا گلایه کردم ( افوض امری الی الله ...) ذکر مشترک هر دو طرف بود چه از سر گذراندی که خطاکار را رهانیدی و مظلوم همچنان و همچنان گرفتار ...این سوی جریان اما باز گیر آمده ایم با آدم نا اهل ، که سرنوشت ما انگار گره خورده به جماعت نا اهلی که از هر جای دنیا بو می‌کشند و ما را برای آسیب زدن پیدا می‌کنند ، این مبارزه بی انتهای ما با آدم‌های آسیب رسانی که خدا هم هوایشان را خیلی دارد . اینبار من به شدتی بیشتر از خطاکاران محبوب خدا در جایگاه استیصال و ناتوانی با این بی خوابی مزمن ذکر می‌خوانم : افوض امری الی الله ... میشنوی تو ؟  از یاد رفته ها...ادامه مطلب

دستهایم میلرزند به غم های کهنه و غم های نو که فکر میکنم درد و لرزش کمتر میشوند عجب تسکین دهنده تلخی این غم ... از یاد رفته ها...